سرب

چشمان زمان به رنگ خون است
هر لحظه گلی ز سر، نگون است
سربی است هوا، نفس ندارد
شعرم، بسرایدش که چون است

***

تا باز کند زبان به گفتار
بغضش به گلو شود چو دیوار
یک واژه ز صد نگفته، اندوه
از صفحه بشویـَدَ ش به رگبار

***

باران ملامتم گشاید
کز نوع بشر چنین نشاید
توصیف ِ عیان ننگ و فتنه
آوازه ی زشتی اش نباید

***

وین فاجعه ها نگفته بهتر
آتش چه زنی به جان دفتر
خامُـش بنشین که شرم باشد
انسان و جنون، چنین مکرر

***

گویم که سکوت نیست چاره
تا کینه کشد چنین شراره
شعر است و وظیفه شرح واقع
تاریخ کند بر آن نظاره

***

فریاد دمـَد از استخوانش
مُهری چه زنی تو بر دهانش
خاموش اگر شود، بمیرد
تا ورطه ی بیهُشی مـَرانش

ویدا فرهودی